Vorige week had ik een cliënte die zich zorgen maakte om haar zoon die voor de tweede keer ging scheiden. Dit raakte haar omdat ze zijn verdriet en eenzaamheid voelde. Hij liet haar echter niet dichtbij komen en daardoor was het voor haar niet mogelijk om hem te helpen. Het gaf haar een machteloos gevoel dat ze hem niet kon bereiken en niet helpen. Ze voelde zich falen als moeder en voelde zich onmachtig en verdrietig.
Ze kwam tot de conclusie dat ze zijn verdriet en eenzaamheid niet kan oplossen. Maar dit voelde ook niet goed, want als ze het niet kan oplossen dan vindt ze nog steeds dat ze het wel zou moeten kunnen oplossen. En dan blijft ze zich onmachtig voelen.
Toen vroeg ik haar: wat als je het niet hoeft op te lossen?
En het verdriet er gewoon mag zijn en jij als moeder naast hem gaat staan en laat voelen dat je er voor hem bent als hij je nodig heeft. En wat als dat voldoende is? Deze vraag gaf haar echt ruimte en was een eye opener en voelde wel goed en gaf haar rust.
Het besef dat je een probleem niet hoeft op te lossen voor een ander, ontslaat jou namelijk van de verplichting en de verantwoordelijkheid die je voelt. Ieder maakt zijn eigen proces door, groeit op zijn manier, maakt zijn eigen keuzes en is hier zelf verantwoordelijk voor. Je kunt er wel zijn voor de ander, maar je hoeft het niet op te lossen voor de ander.
En al zou je het kunnen oplossen voor de ander, dan zit de kans erin dat de ander hetzelfde of een nieuw probleem creëert, net zolang totdat hij zijn eigen lessen heeft geleerd.
